Brachypelma Emilia

Opis ptasznika

Na wolności występuje w Meksyku i Panamie. Jest to jedna z mniejszych Brachypelm. Jako gatunek sklasyfikowany w 1856 roku przez White'a. Inne nazwy to Mygale emilia, Eurypelma emilia, Euathlus emilia i Brachypelma aemilia. Angielskie nazwy tego ptasznika to Mexican True Red Leg Tarantula oraz Mexican Red Leg Tarantula.

Dorasta do 6-7 cm ciała, a rozpostartymi odnóżami mierzy około 13-15 cm.

Samice żyją około 20 lat, samce około roku-dwóch po ostatniej wylince. Wymaga terrarium o wymiarach 30/20/20 cm (dł./szer./wys.). Optymalna temperatura dla tego gatunku to 25-27°C (raczej nie powinna spadać poniżej 20°C), wilgotność powinna mieścić się w granicach 50-60%.

Brachypelma emilia jest ładnie ubarwionym ptasznikiem. Tarczka grzbietowa jest pomarańczowa z czarnym trójkątem od strony szczękoczułków, odwłok szaro-czarny porośnięty dłuższymi pomarańczowymi włoskami. Odnóża czarne z pomarańczowymi goleniami, gęsto owłosione. Nie ma różnic w ubarwieniu samców i samic. Młode są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory zaczynają pojawiać się około czwartej-piątej wylinki. Barwy są intensywniejsze po linieniu, później są przytłumione.

Typ zachowania ptasznika

Brachypelma emilia nie ma jadu niebezpiecznego dla człowieka, jest to jeden z najłagodniejszych gatunków. Bardzo rzadko trafia się osobnik niezrównoważony. Jego obroną jest wyczesywanie włosków parzących z odwłoka. Jeżeli nie chcemy mieć zwierząt z łysym odwłokiem, należy jak najmniej manipulować u niego w terrarium i unikać brania go na ręce. Poza tym, jeżeli pająk wyczesze włoski na rękę właściciela, mogą one wywołać swędzenie, nawet po dokładnym umyciu dłoni. Gatunek objęty prawną ochroną

Terrarium

Podłożem może być torf lub substrat kokosowy o warstwie około 10 cm. Ptaszniki te lubią kopać w podłożu i szybko przemeblowują swoje terytorium. Do pomieszczenia zwierzęcia można włożyć konar, kamienie, połówkę orzecha kokosowego. Można także tam umieścić miseczkę z wodą - niektóre osobniki często piją z niej wodę. U niektórych osobników zaobserwowano, że kiedy chcą się ochłodzić wchodzą do wody. Żywe rośliny się nie nadają, ponieważ pająk je wykopie. Dla ozdoby można włożyć do terrarium roślinki sztuczne lub kępy suchej, ozdobnej trawy..

Pokarm

Dorosłe i podrośnięte osobniki karmimy świerszczami, karaczanami, owadami łąkowymi, szarańczą. Młodym podajemy larwy mącznika młynarka. Samce rosną szybciej niż samice. Nie ma problemów z karmieniem tego gatunku.
Więcej poczytasz tutaj http://birdspiders.pun.pl/viewtopic.php?id=32

Rozmnażanie

Samce mają na przedniej parze odnóży krocznych haczyki, a na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy). W niewoli łatwo się rozmnaża. Przed kopulacją należy parę dobrze nakarmić. Samica nie przejawia agresywności w stosunku do samca. Po około 2 miesiącach (okres ten może się oczywiście nawet znacznie wysłużyć) od kopulacji samica składa do kokonu od 200 do 800 jajeczek. Zdarza się także, że pająki kopulują, po czym samica po kilku miesiącach linieje. Młode przechodzą pierwszą wylinkę 8-10 tygodni od zrobienia kokonu. Świeżo wyklute pajączki mają około 5 mm wielkości. Samce dojrzewają po 13-15 wylince (2-2,5 roku), samice po 16-17 (3-4 lata). Miałam dwa samce – jeden z nich po 12 wylince nie był jeszcze dorosły, drugi dojrzał po 14 linieniach. Oczywiście zdarzają się wyjątki – słyszałam o samicach, które po 10 wylince (wiek: 3,5 roku) wytwarzały kokony. Takie młode samiczki mają w kokonach zwykle mniej jajeczek – około 250-300 szt.